راگا نيوز

  انگار همین دیروز بود. اواسط ماه اوت 2010. سنگاپور نگران یک اتفاق ویژه بود. کشوری کوچک با جمعیتی محدود در جنوب شرقی آسیا قرار بود تاریخ ساز شود. تردید و نگرانی طبیعی بود. آیا این کشور پنج میلیونی می‌توانست میزبانی شایسته برای نخستین گردهمایی بزرگ نوجوانان ورزشکار از سراسر دنیا باشد؟

ساعت 20:10 روز شنبه 14 اوت 2010 جشن المپین‌های جوان آغاز شد. نور، شور و شادی. جشنواره زیبایی و شکوه. انگار همین دیروز بود. سنگاپور در همان مراسم افتتاحیه ثابت کرد، می تواند میزبان خوبی برای المپیک نوجوان باشد و به حق شایستگی و لیاقت خود را در طول 12 روز برگزاری بازی‌های المپیک ثابت کرد.

پنجشنبه شب، زمان وادع بود. زمان وادع با سنگاپور، المپیک نوجوانان، خاطرات خوشی که با سنگاپور گره خورده و تمام شادی‌هایی که باهم قسمت کردیم و از دیگران قسمت‌مان شد.

برنامه مراسم اختتامیه از حدود ساعت 20 روز پنجشنبه آغاز شد. محل برگزاری مراسم اختتامیه هم در منطقه "مرینابی" بود. گفتن از زیبایی این منطقه که با برج‌های سربه فلک کشیده، ساختمان زیبا و مدرن مرینابی، چرخ و فلک بزرگ سنگاپور و ... محصور شده است، شاید تکرار مواردی باشد که مشروح آن در ذکر اتفاقات مراسم افتتاحیه به تفصیل آمد.

مراسم با رقص اژدها آغاز شد. گروهی با اژدهای بزرگ که خاص کشورهای آسیای شرقی است به اجرای برنامه می پرداختند که به ناگاه گروهی به اجرای برنامه با موسیقی روز پرداختند. حرکات موزن اژدهای چینی‌ها با آهنگ‌های نسل امروز شروع مراسمی بود که بیشتر آن به شور و شادی نوجوانان ورزشکار گذشت.

با حضور ژاک روگ، رئیس کمیته بین المللی المپیک و "تئو چی هین"، رئیس کمیته ملی سنگاپور مراسم اختتامیه شکلی رسمی به خود گرفت.

دقایقی بعد ورزشکاران کشورهای مختلف بصورت دسته جمعی و در کنار هم وارد محوطه برگزاری مراسم شدند. نه صفی بود و نه دسته بندی، همه شانه به شانه هم در کنار یکدیگر در میان استقبال گرم تماشاگران وارد میدان شدند.

ورزشکاران که وارد میدان برگزاری مراسم اختتامیه شدند، پرچم کشورهای مختلف بر بلندای میدان برافراشته شد. همه در کنار هم. بزرگ و کوچک. دوست و دشمن. آنجا همه برابر بودند.

یکی از زیباترین بخش‌های مراسم اختتامیه نورافشانی در میدان مرینابی بود، آنقدر زیبا که هر بیننده‌ای را به وجد می آورد. نورافشانی آنقدر گسترده بود که شب سنگاپور برای لحظاتی روز شد.

در ادامه روی اسکوربوردهای بزرگ اطراف جایگاه تصاویری از نفرات برتر و شاخص نخستین المپیک نوجوانان پخش شد که در میان آنها شادی دختران فوتبالیست ایران و اشک‌های "جورج زالای"، سرمربی تیم وزنه برداری ایران پس از قهرمانی علیرضا کاظمی نژاد دیده می شد.

سخنرانی "ان جی سرمیانگ"، مسئول کمیته برگزاری بازی‌های المپیک نوجوانان و ژاک روگ از دیگر بخش‌های مراسم بود.

این بخش که تمام شد، به دنبال اجرای سرود کمیته بین المللی المپیک پرچم این کمیته از فراز میدان مرینابی پایین آمد، به ترتیب به دستان مسئول کمیته برگزاری بازی‌های المپیک نوجوان، ژاک روگ، مسئول کمیته ملی المپیک چین و ورزشکاری نوجوان از این کشور سپرده شد.

با پخش تصاویری از نانجینگ، رسما به حاضرین اعلام شد که چهار سال دیگر نوجوانان از سراسر دنیا در این شهر گردهم می آیند تا المپیک نوجوانان هم تاریخی شود.

با برگزاری مراسم سنتی از شرق آسیا و نواختن تپل و سازهای محلی و خاص سنگاپور مشعل المپیک نوجوانان خاموش شد. پس از آن بالن‌های سپید به روی صحنه آمدند که پایین هر کدام از آنها نوجوانی سنگاپوری به اجرای برنامه می پرداخت.

پایان بخش مراسم شور و شادی ورزشکاران و وداع آنها با خاطرات دو هفته رفاقت و رقابت در سنگاپور بود. پرونده این پیکارها هم بسته شد و به تاریخ پیوست. آنچه برای همه ماند یک دنیا خاطرات و تجربه بود که ارزش بیش از دو هفته دوری از وطن و خانواده را داشت.